1

1

12

11

दिगंबरा दिगंबरा श्रीपाद वल्लभ दिगंबरा 

दत्ताची नावे आणि त्यांचा अर्थ

१] दत्त : दत्त म्हणजे ‘आपण आत्मा आहोत’याची अनुभूती देणारा. प्रत्येकात आत्मा आहे; म्हणून प्रत्येकजण चालतो, बोलतो आणि हसतो. यावरून ‘आपल्यात देवआहे’, हेच सत्य आहे. त्याच्या विना आपले अस्तित्वच नाही.आपल्याला याची जाणीव झाली, तर आपणप्रत्येकाशी प्रेमानेच वागू. या दत्त जयंतीला ही जाणीवजागृत करण्याचा आपण निश्चय करूया..

२] अवधूत : जो अहं धुतो, तो अवधूत ! अभ्यासकरतांना आपल्या मनावर ताण येतो ना ? खरेतर अभ्यासकरण्यासाठी बुद्धी आणि शक्ती देणारा देवच आहे. पण‘अभ्यास करणारा मी आहे’, असे वाटल्याने ताण येतो. हाचआपला अहंकार आहे. दत्त जयंतीला आपण प्रार्थना करूया, ‘हेदत्तात्रेया, माझ्यातील अहं नष्टकरण्याची शक्ती आणि बुद्धी तूच मला दे....’

३] दिगंबर : दिक् म्हणजे दिशा हेच ज्याचे अंबर, म्हणजे वस्त्र आहेअसा ! जो सर्व व्यापी आहे, ज्याने सर्वदिशा व्यापल्या आहेत, तो दिगंबर ! जरही देवता मोठी आहे, तर आपल्या सारख्या सामान्यजिवांनी त्याला शरणच जायला हवे. तसे केल्यासचआपल्यावर त्याची कृपा होईल. आपण प्रार्थना करूया, ‘हेदत्तात्रेया, शरण कसे जायचे ? 

ते तूच आम्हाला शिकवा….’************************ दत्ताच्या परिवाराचा भावार्थ

४] गाय : दत्ताच्या मागे असलेली गायही पृथ्वी आणि कामधेनू यांचे प्रतीक आहे. कामधेनूआपणाला जे हवे, ते सर्व देते.पृथ्वी आणि गायही आपल्याला सर्व काही देतात.…

५] ४ कुत्रे : हे ऋग्वेद, यजुर्वेद, सामवेद आणि अथर्ववेद या ४वेदांचे प्रतीक आहेत.…

६] औदुंबर वृक्ष : दत्ताचे पूजनीय रूप ! या वृक्षात दत्त तत्त्वअधिक आहे.…

७] मूर्तीविज्ञानदत्ताच्या मूर्तीतील वस्तूंचा भावार्थ पुढील प्रमाणेआहे

८] कमंडलू आणि जपमाळ : हे ब्रह्मदेवाचे प्रतीक आहे.…

९] शंख आणि चक्र : श्री विष्णूचे प्रतीक आहे.…

१०] त्रिशूळ आणि डमरू : शंकराचे प्रतीक आहे.…

११] झोळी : ही अहं नष्ट झाल्याचे प्रतीक आहे. झोळी घेऊनदारो

दारी हिंडून भिक्षा मागितल्याने अहं नष्ट होतो.

10

9

8

7

श्रीराम  

सुप्रभात, 

न त्वेवाहं जातु नासं न त्वं नेमे जनाधिपाः |

न चैव न भविष्यामः सर्वे वयमतः परम् ||

(भगवत गीता अध्याय २रा श्लोक १२)

अर्थः असा काळ कधीच अस्तित्वात नव्हता जेव्हा तू मी व हे राज्य अस्तित्वात नव्हते आणि भविष्यातही असा काळ येणार नाही ज्यात आपण अस्तित्वरहीत होऊ.

तात्पर्यः सृजनहो अर्जुनाला कृष्ण सांगत आहेत की आपण सदैव आहोत आज आहोत कालही होतो अन उद्याही राहूया.

भगवंत विविध जीवांचे पालनकर्ता आहेत हे उपनिषदामध्ये सांगण्यात आले आहे. ते भगवंत प्रत्येक जीवाच्या ह्रदयामध्ये पूर्णांशरूपात स्थित आहेत. जे संत महात्मे त्या भगवंताला आत व बाहेर पाहू शकतात ते शांती प्राप्त करतात. 

येथे अर्जुनाला जे वैदिक सत्य सांगण्यात आलेले आहे ते केवळ अर्जुनच नाही तर अश्या प्रत्येक व्यक्तीला सांगितलेले आहे जो स्वतःला खूप विद्वान समजतो किंवा देखावा करतो. भगवान स्पष्टपणे सांगतात की ते स्वतः, अर्जुन व युद्धभूमीवर जमलेले इतर राजे या सर्वांचे अस्तित्व आहे. बद्ध किंवा मुक्त या अवस्थांमध्ये भगवंत सर्वांचे नित्य पालनकर्ते आहेत. ते नित्य शाश्वत आहेत. तसेच सर्वच शाश्वत आहेत त्यामुळे कुणाचाच शोक करण्याचे काहीच कारण नाही.  मोक्षानंतर जीवात्मा मायेच्या आवरणापासून अलग होतो आपले अस्तित्व गमावतो हे मायावादी तत्वज्ञान सांगते पण या सिद्धांताला सर्वश्रेष्ठ अधिकारी भगवंत पुष्टी देत नाहीत. तसेच आपण केवळ बद्धअवस्थेतच वैयक्तिक अस्तित्वाचा विचार करतो यालाही येथे पुष्टी मिळत नाही. 

भगवत गीता सामान्य साहित्या पेक्षा श्रेष्ठ आहे. तिची कोणत्याच पुस्तकाशी तुलना नाही. एखादा अभक्त जर तिला जाणण्याचा प्रयत्न करेल तर तो व्यर्थ ठरेल.

जे निर्माण होते ते नाश पावते आणि हे सर्व मायेमुळे दिसते नाहीतर आत्मा म्हणजे वस्तू ती तर अविनाशी आहे. आता माया म्हणजे मायेच्या हजार व्याख्या करता येतील माया म्हणून प्रेम, अज्ञान, 

माया ही शक्ती आहे शक्तीच्या दोन अवस्था एक शांत असणे दुसरी बाहेर टाकणे.  शांत अवस्थेला अरविंद self absorbing म्हणतात ईश्वर त्या शक्तीला गिळून ठेवतो शक्तीची दुसरी अवस्था तिला तो बाहेर टाकतो. त्यावेळी शक्तीला त्याच्या मंजूरीशिवाय कार्य करता येत नाही.

जसा वारा सुटल्यावर सरोवरातून तरंग आले आणि आपल्याला वाटते की काही निर्माण झाले  अरे पाणीच पाण्यातून आले पाण्यातच राहीले आणि पाण्यातच गेले नवीन काहीच नाही  मग यातून काय शिकायचे या जगात परमेश्वरराशिवाय कोणी नाही

 गीतेच्या चवथ्या अध्यायात सांगितल्यानुसार केवळ व केवळ भगवंताचा भक्तच तिला समजू शकतो व आपल्या आचरणात आणू शकतो.  

देहिनोSस्मिन्यथा देहे कौमारं यौवनं जरा |

तथा देहान्तरप्राप्तिर्धीरस्तत्र न मुह्यति || 

(भगवत गीता अध्याय २रा श्लोक १३ वा)

जसा देह धारण केलेला आत्मा देहाला बालवयातून तारूण्यात व तारूण्यातून वृद्धपणात घेऊन जातो, तसाच मृत्यूनंतर जीवात्मा एका देहातून दुसऱ्या देहात प्रवेश करतो. तो अमर असतो.

तात्पर्यः आत्मा शरीर बदलत असतो कधी तो बालक कधी तरूण तर कधी वृद्धाचे रूप धारण करतो. पण हे बदल जीवात्म्यामध्ये नव्हे तर वरील नश्वर शरीरात होत असतात. शेवटी हा जीवात्मा मृत्यूझाल्यावर शरीर सोडून दुसऱ्या शरीरात प्रवेश करतो. जीवात्म्याला भोतिक असो वा आध्यात्मिक असो शरीर तर निश्चितपणे मिळतेच. त्यामुळे भीष्माचार्य व द्रोणाचार्यांसारख्या आप्तांसाठी अर्जुनाने शोक करण्याची आवश्यकता नव्हती. उलट ते वृद्ध शरीर सोडून नवीन शरीर घेतील यासाठी आनंदीत व्हायला हवे होते. आपण जी कर्म करत असतो त्यानुसार आपल्या या शरीराला सुख दुःख ही भोगावी लागत असतात. व त्यानुसार पुढील जन्मी आपल्याला भौतिक किंवा आध्यात्मिक शरीर प्राप्त होत असते. तर भीष्म व द्रोण तर महापुरूष होते त्यांना नक्कीच अध्यात्मिक शरीरच मिळणार होते किंवा स्वर्गप्राप्तीही होणे सहाजिक होते. असे असतांना शोक करणे व्यर्थ होते. 

ज्याप्रमाणे देहात आल्यावर आत्म्याला बाल्यावस्था लहानपण तरुणपण आणि वृधत्व येते त्याप्रमाणे दुसऱ्या देहाची प्राप्ती होते त्याविषयी विद्वानांना मोह होत नाही ..आत्म्याला हे स्वाभाविक आहे

आपले शरीर एकच असते पण वयपरत्वे त्यात भेद होत जातो हे प्रत्यक्ष दिसत असते पण प्रत्येक बदलाबरोबर शरीर नाहिसे होत नाही

अनेक जन्म आम्ही हेच करत आलो आहोत

जन्माला आलेला मृत्यू पावणारचआणि परमार्थ म्हणजे त्याच्याशी हात मिळवाणे म्हणजे shake hand with death 

या जगात दोनच माणसाला मृत्यूचे भय नसते  एक साधकाला दुसरे वीरपुरूषाला या दोघांनाच मान आहे एक संत जो आधीच मीपणाने मेलेला असतो  एक जो रणांगणात देह ठेवतो. 

ज्याला परमात्मा, जीवात्मा, आध्यात्मिक व भौतिक प्रकृतीचे ज्ञान आहे ती व्यक्ती धीरोदात्त असते किंवा ज्ञानी असते. व अश्याप्रकारच्या मानवी शरीरांच्या बदलाने गोंधळून जात नाही. 

जीवात्मा अविभाज्य आहे. त्याचे तुकडे करता येत नाहीत पण परिवर्तनिय आहे तर परमात्मा अविभाज्य तसेच अपरिवर्तनीय आहे. येथे श्रीकृष्ण परमात्मा आहे व अर्जुन मायेने मोहित झालेला जीवात्मा आहे.

 ॐराम कृष्ण हरी 

सौ.संगीता मोहोळकर

6

5

FALLING IN LOVE WITH YOURSELF

It's like falling in love with yourself. There's nothing to do, 

no one to be, no responsibility, no meaning, no suffering, no death. You no longer believe yourself into a separate, distant polarity, where you're identified as a tiny speck making grandiose efforts to prove that something is true.

Realizing that you've never left the original oneness means that you were never born and you can never die.

What suppleness this realization allows! You're immune to anything the mind would superimpose onto reality: any disappointment or sorrow. If I lose all my money, good.

If I get cancer, good. If my husband leaves me, good. If my husband stays, that’s good too.

Who wouldn’t always say yes to reality if that’s what you’re in love with? What can happen that I wouldn’t welcome with all my heart?

- Byron Katie, ‘A Thousand Names for Joy’

4

3

2

1

post 10

post 9

D: How can I escape from samsara which seems to be the real cause for making the mind restless? Is not renunciation an effective means to realise tranquillity of mind?

M: Samsara is only in your mind. The world does not speak out saying, ‘Here I am, the world’. If it did so, it would be ever there, making its presence felt by you even in your sleep. Since, however, it is not there in sleep, it is impermanent. Being impermanent, it lacks substance. Having no reality apart from the Self it is easily subdued by the Self. The Self alone is permanent. Renunciation is the non-identification of the Self with the not-Self. When the ignorance which identifies the Self with not-Self is removed, not-Self ceases to exist, and that is true renunciation.

('Maharshi's Gospel': I.III)

post8

post 7

D: How can I escape from samsara which seems to be the real cause for making the mind restless? Is not renunciation an effective means to realise tranquillity of mind?

M: Samsara is only in your mind. The world does not speak out saying, ‘Here I am, the world’. If it did so, it would be ever there, making its presence felt by you even in your sleep. Since, however, it is not there in sleep, it is impermanent. Being impermanent, it lacks substance. Having no reality apart from the Self it is easily subdued by the Self. The Self alone is permanent. Renunciation is the non-identification of the Self with the not-Self. When the ignorance which identifies the Self with not-Self is removed, not-Self ceases to exist, and that is true renunciation.

('Maharshi's Gospel': I.III)

post 6

post 5

post 4

I  cannot  tell  you  enough  that  every  situation  that  happens  to  you  is  necessary  for your  growth.  There  are  no  mistakes.  Everything  that  you've  been  through,  everything  that you're  going  through,  is  absolutely  necessary  for  your  spiritual  growth.  If  it  does  not  look kosher  to  you,  realize  it's  your  mind  reacting.  It's  your  ego  reacting.  And  the  way  to  handle  it,  is  to  just  observe.  Do  not  get  involved  by  arguing,  fighting,  trying  to  change  things. Just  observe.  If  you  can  observe  without  getting  excited,  then  you've  passed  that  test  and you  will  not  have  to  repeat  it.  But  if  you  get  angry,  you  get  upset,  you  want  to  get  even, you're  always  thinking  about  it,  and  you  have  hate  and  animosity,  even  though  you  move away  from  that  situation,  you  will  meet  that  situation  again,  and  again,  and  again,  until you learn not to react to it.

🌺 Robert Adams

post 3

Q. The universe is it actually conscious?

A. Yes, the universe has mind (conscious/sub conscious/unconscious plane of mind...) within the mind/creator’s mind. 

Universe has mind, drop once mind, (the imagination of mind/creator’s creation, world, beings, non beings of) universe is gone.

The Self is Self alone, within that whatever is created/imagined by the creator/mind is called beings, humans, animals, plants to planets, worlds, universe. 

Creator/mind can’t exist alone, it exist because of self, all individualised self / beings / non beings, plant, animals, mountains, of birth, death, incarnation and reincarnation...etc., is just imagination of creator/mind, hence that imagination of individualised self with body (of being, non being, humans, animals, mountains etc.,) is in the mind of creator/mind, and even creator/mind exist within the Self alone, and also creator’s mind/mind of all creation is having the ability to think, thought, tendencies, ego, conscious mind of aware / awareness or unaware / unawareness, and mind of all being and non-beings is within the creator’s mind/mind, is within the Self alone.

The Self is nothing to do with separation, dualities, maya, illusion, individuality, imagination of creator/mind and its creation of aware / awareness or unaware / unawareness or to claim infinite or finite, but it is the job of creator/mind, the Self alone is (beyond) silence and stillness, neither disturbed by creator/mind of turbulence nor its creation of beings /or non beings of birth, death, in coronation and reincarnation ..etc,

post 2

From the book The Garland of Guru's Sayings

                                  66. The Individual "I"

 

775. He who behaves as "only this fleshy body called so-and-so is myself," not having the true knowledge "I am only I," will vainly suffer when the body dies, being caught in the net of the dream-like delusion that he is also dying.

post 1

We are divine beings in a state of recovery,rediscovering our divinity, winning back ourselves from the deluded mind. However, the mind is very much a key player in the dream called life, because without it, consciousness cannot experience transcendence. And transcendence is the whole purpose of the game. It is a kingly game when seen with eyes of understanding. If you stay stuck in personhood, life will kick your ass. But if you are open to Truth, then you are continuously expanding into greater and greater seeing. Finally, you will say, "I love this climbing over myself, this walking through myself into my Self."

-Sri Mooji-