दुर्गे दुर्घट भारी तुजविण संसारीं ।
अनाथ नाथे अंबे करुणा विस्तारीं।
वारीं वारीं जन्म मरणांते वारीं ।
हारी पडलो आता संकट निवारीं॥१॥
अनाथ नाथे अंबे करुणा विस्तारीं।
वारीं वारीं जन्म मरणांते वारीं ।
हारी पडलो आता संकट निवारीं॥१॥
त्रिभुवनभुवनीं पहातां तुज ऐसे नाहीं।
चारी श्रमले परंतु न बोलवे कांहीं।
साही विवाद करितां पडले प्रवाहीं ।
ते तूं भक्तां लागीं पावसी लवलाहीं॥२॥जय देवी o॥
प्रसन्न वदने प्रसन्न होती निजदासा।
क्लेशांपासूनी सोडीं तोड़ीं भवपाशा।
अंबे तुजवांचून कोण पुरवील आशा।
नरहरी तल्लीन झाला पदपंकजलेशा॥३॥ जय देवी o॥