1

*** Deham Naham Koham Sohum ***

Once G.V. Subbaramaiah, had brought his two young daughters, Lalita and Indra, to the Asramam. The younger one Indra,who was hardly 5 years old was quite mischievous. In the Hall, some devotees at that time were asking Bhagavan Ramana, how to remain still [to remain Summa], amidst various work in the world.

Bhagavan Ramana said that it is all in the mind. If the mind could be quelled and made to stay in the Self, within, any amount of work could be done, without desire and doer-ship.

Meantime, Indra, was moving here and there in the Hall.She was pulling out books, Bhagavan Ramana's stick, alms-bowl, the time-piece near the sofa etc.,

Bhagavan Ramana asked: "Amma, what are you doing?"

Indra replied: " I am not doing anything.

I am remaining Summa.( I am still)"

Everyone laughed.

Bhagavan Ramana also laughed and said:

"See, this is how the worldly work should be performed !,

She is doing some work there but she says I am still.

This is the essence of atma vichara( Self enquiry).

One can do any work and still be still in mind.

During the same trip, one day Indra took out a Sanskrit book and was seeing it. She only understands Telugu. So she went to Bhagavan Ramana, with a line shown by her from the book and asked what it was.

It read: Deham Naham Koham Soham.

Bhagavan Sri Ramana called her near and read out the line and started explaining.

Deham Naham. "Amma! You are wearing the skirt.

Is it You?

You are wearing nice golden bangles.

Is it You?

The child said: No, they are not I.

They are only mine.

Bhagavan further said:

Amma ! Like these, even this body is not You.

It may be your for some time.

Then, Koham, Who am I?

Soham, I am Siva. Soham shivoham, I am the Heart!

The child was very seriously listening to Bhagavan Sri Ramana's words. She repeated the words and Bhagavan Ramana told her to remember this line always.

Viswanatha Swami, who was listening to all these curious exchanges between Indra and Bhagavan Ramana, asked Him: "What can she understand?"

Bhagavan Ramana replied Viswanatha Swami:

"Oh! Is is known only by understanding?

You have understood everything.

Have you known It?"

Viswanatha Swami kept mum.

On the day of leaving,

Indra said to Bhagavan Ramana :

"Thatha! I shall always say this and remember this.

Deham Naham, Koham, Soham."

Bhagavan Ramana said: "That is good,that is sufficient."

The girl and her father left for Andhra.

In two months, Indra took seriously ill and saying Deham Naham, Koham, Soham,

she left the body and

merged with Pure Space !

G.V.S. constructed a small samadhi for her at the backyard of his house.

Many cannot see Him Only some can see Him.

When G.V.S. informed about the demise of Indira and what he had done, Bhagavan Sri Ramana approved his step.

A few are called

And a fewer are chosen.

Arunachala Siva.

self

Papaji: The concept "I am a body" is a dream.

Questioner : This is very difficult to understand.

Papaji: No, it is not difficult. Every day your experience this. Every night, when you go to sleep you experience this. You leave your body and friends behind and fall asleep. At that moment, are you happy or unhappy? To leave everything behind – apartment, car, money, friends – and say, "Good night, I am going to sleep." You leave the body, the mind and the ego all behind. And where are you wanting to go and disappear from all the pleasures of life? Why do you want to hide yourself and be alone? It must be a happier place than this world, that's why you want to run away. To enjoy your Self, alone. No one likes suffering. You must be very happy in sleep, therefore, you turn your back on everything and go to sleep alone, don't you?.

quotes

When you perform service with the mind fixed on God, you are performing service for God Himself. Everything is God’s creation. 

- Ma Anandamayi

world illusion

We speak many words, we take many actions, but to what avail? Does it matter in the end? We build our life, we own possessions, we father children, and what happens at the end? Poof! It's all gone. Everything just disappears (he laughs). There's nothing. So what's the purpose? People say, "I'm making this world a better world for my children." They're just dreaming. The world will never be better, it'll never be worse. The world just is a dream of existence and it's like this one day, it's like that another day. But you are not the world. You have to awaken to that fact. You are not your thoughts. You are not your karmic expressions. You are not your inclinations from past lives. These things appear real as long as you believe in them.

🌹 Robert Adams

mind

Let this monkey mind go.

Let the senses go.

Let desires go.

Let conflicts go. Let ideas go.

Let the fiction of life and death go.

Just remain in the center, watching.

And then forget that you are there.

🥀 Lao Tzu

देव

स्वतः देव जरी तुमच्या जवळ वा घरात वावरत असतिल तरीही देव स्वतः च्या अस्तित्वाचा थांगपत्ता ही भक्तालां लागु देत नाही. ही खालील गोष्ट वाचल्यावर मात्र नक्कीच लक्षात येईल.

🌹

कुणीतरी ब्राह्मण संत एकनाथ महाराज यांचे घर शोधत शोधत फार लांबून आला होता. नाथांच्या दारात आल्यावर त्याचा अवघा शीण निघुन गेला. त्याच्या मनात एक अधीरता, उत्कटता दाटून आली होती. घरात गेल्यावर नाथ दिसताच त्या ब्राह्मणाने त्यांचे पाय धरले. हात जोडून तो नाथांना म्हणाला की,

नाथबाबा, मला भगवंताचं, श्रीकृष्णाचं दर्शन घडवा.

एकनाथ महाराज यांना काहीच समजेना. हा कोण कुठला ब्राह्मण? आपली व त्याची ओळख पण नाही, त्याला मी कोठे रहातो? हे पण माहित नाही. माझे घर शोधत शोधत तो आलाय. तेवढ्यात तेथे गिरीजादेवी (नाथांच्या पत्नी) आल्या. त्यांनी पण तो ब्राह्मण नाथांना काय म्हणत आहे, ते ऐकले होते.

नाथांनी त्याला उठवून जवळ घेतले. पण तो ब्राह्मण मात्र एकच वाक्य परत परत म्हणत होता.

नाथबाबा, मला भगवंताच, श्रीकृष्णाच दर्शन घडवा.

त्या ब्राह्मणाची नजर घराचा कानाकोपरा शोधत होती. नाथांनी त्याला मंचकावर बसवले. स्वताच्या हाताने त्याचे पाय धुतले. तोपर्यंत गिरीजादेवींनी गुळपाणी आणले. ते पाहून त्या ब्राह्मणाच मन भरून आलं.

तो पटकन खाली बसून नाथांचे पाय धरून त्यांना म्हणाला की, नाथबाबा, मला १५ दिवसांपूर्वी दृष्टांत झाला. भगवान श्रीकृष्ण माझ्या स्वप्नात आले आणी मला म्हणाले की, मी एकनाथ महाराज यांच्या घरात गेली 12 वर्ष झाली श्रीखंड्याच्या रूपात रहात आहे. आता माझी येथुन जायची वेळ झाली आहे. तुला जर माझे दर्शन घ्यायचे असेल तर तु एकनाथ महाराज यांच्या घरी ये.

नाथबाबा, मला सांगा ना, 12 वर्ष तुमच्या घरात भगवान रहात होते. ते कोठे आहेत?

हे ऐकून गिरिजादेवींची शुद्ध हरपली. नाथ देहभान विसरले. प्रत्यक्षात देव आपल्या घरात गेल्या १२ वर्षांपासून पाणी भरत होता. आपल्याला त्याने साधी ओळख पण दिली नाही. इकडे या ब्राह्मणाच्या स्वप्नात जाऊन १५ दिवस अगोदर त्याला सांगीतले. तो श्रीखंड्या कालच घरी जाऊन येतो असे सांगून निघून गेला होता.

नाथ खांबाला टेकुन हळुहळु खाली बसले. गिरिजादेवी भानावर आल्या. मग श्रीखंड्याच्या आठवणी मनात येऊ लागल्या.

ते श्रीखंड्याचे साधेपण, त्याची प्रत्येक हालचाल, शांतपणे आपले काम करणे, काल जातानाचं त्याच मुग्ध हसणं.

नाथांचे डोळे भरून वाहू लागले. त्यांनी ध्यान लावले. आणी त्यांना समजले की, खरोखर प्रत्यक्ष भगवान श्रीकृष्ण, व्दारकेचा राजा आपल्या घरात पाणक्या बनुन गेली १२ वर्ष रहात होता.

इकडे गिरीजादेवींची अवस्था पण काही वेगळी नव्हती. दोघांनीही एकमेकांकडे पाहीले. गिरीजादेवी मनात म्हणत होत्या की,

चोर, माखनचोर, चितचोर! बारा वर्ष आमच्या जवळ राहीलास पण कळुनही दिले नाहीस. इतक्या वर्षात तु आमच्यावर अपार माया केलीस.

नाथ खांबाला धरून ऊठले. त्यांनी रांजण पाहीला, त्याला स्पर्श केला. श्रीखंड्यान बारा वर्ष खांद्यावरून वाहीलेली कावड पाहीली, तीला स्पर्श केला. नाथांच्या डोळ्यातुन पाणी वाहु लागले. श्रीखंड्या जिथ जेवायला बसायचा, जिथ विश्रांती घ्यायचा. नाथ श्रीखंड्याचा स्पर्श जीथे जीथे झाला होता, तीथे तीथे हाताने स्पर्श करू लागले.

गिरीजादेवींनी तर डोळ्यातील अश्रुंनी, श्रीखंड्या जिथे बसत असे तीथली जमीन अक्षरशः भिजवून काढली. कंठ दाटून आला. त्यांनी आकाशाकडे बघीतले. आणी त्या म्हणाल्या की,

हे भगवंता, सगळीकडे तुच आहेस, डोळ्यात तुच, देहात तुच, अंतर्बाह्य तुच आहेस. आमच्या घरात श्रीखंड्याच्या रूपात तुच रहात होतास. आम्ही तुला एक गरीब साधा पाणक्या समजलो. आम्हाला क्षमा कर देवा श्रीकृष्णा! पण तु जर खरोखरच श्रीखंड्याच्या रूपात आमच्याकडे गेली १२ वर्ष रहात होतास हे खरे असेल तर प्रसाद रूपाने काहीतरी श्रीखंड्याची खुण दे.

काय आश्चर्य! त्याबरोबरच रांजण दुथडी भरून वाहू लागला, जोरात वारा सुटला. अन कोपरयातली श्रीखंड्याची घुंघुरकाठी त्या वारयाने पडली. घुंघरांचा आवाज झाला. त्या घुंघुरकाठीला एक भरजरी शेला बांधलेला होता. त्या शेल्यातुन केशर व कस्तुरीचा सुगंध नाथांच्या घरात सगळीकडेच व्यापून उरला.

तो ब्राह्मण या सगळ्याला साक्षी होता. तो आ वासुन हे बघत होता. भगवान श्रीकृष्णान त्याची पण इच्छा पूर्ण केली होती.

 *आपल्या सगळ्यांची अवस्था पण तीच असते. देव कुणाच्या तरी रूपात आपल्या आसपास रहात असतो, आपली सेवा करत असतो. आपल्याला मदत करत असतो. आणी आपल्याला हे माहीत पण नसते. कळते तेव्हाच, जेव्हा ती व्यक्ती निघुन जाते.* 

🙏🏻

योगी

⭕🛑⭕🛑⭕🛑⭕🛑

*धनकवडीचा अवलिया योगी...*

          ⭕   *एक अद्भुत प्रसंग...*  ⭕

बसल्या बसल्या तो फक्त हलत होता, मन शांत, श्वास मंद, डोळे बंद असले तरी गगनाला भिडलेले, आजूबाजूला असलेल्या कोणालाही काही समजतच नव्हते, किंबहुना कोणालाही त्याची पडलेली नव्हती, गेले आठ दिवस तो त्याच पारावर होता, वाढलेली दाढी, विखुरलेले केस आणि खोल गेलेले डोळे, अंगावरील मळखाऊ कापडं अशा अवस्थेत तो शांत होता. कोणी काही आणून दिले तर खायचे नाहीतर उपाशीच स्वतःमध्येच रमायचे असा त्याचा खेळ  सुरू होता. गावातले गावकरी वेडा म्हणून त्याच्याकडे लक्ष देत नव्हते पण...

         एक नजर कायम त्याच्यावर रोखून होती, सतत पाळत होती त्या वेड्यावर.

कामाक्षी नावाची एक मुलगी त्याचा प्रत्येक क्षण स्वतःच्या डोळ्यात साठवत होती.

एके रात्री तिने एक अद्भुत घटना पाहिली. तो वेडा रात्री 2 च्या सुमारास उठला, बाजूला असलेल्या रस्त्याकडे एका झाडापलीकडे मूत्रविसर्जन करून जवळच्या नदीत त्याने स्वतःला झोकून दिले, थोड्याच वेळात तो बाहेर आला आणि कामाक्षीच्या डोळ्यासमोर लक्ख प्रकाश पसरला.

         इतके दिवस वेडा- बेंद्रा असलेला तो रात्रीच्या काळोखात चक्क लखलखत होता, तो प्रकाश इतर कसलाही नसून त्याच्या शरीरात असलेल्या तेजाचा होता. हसू की रडू अशा अवस्थेत कामाक्षी फक्त बघ्याची भूमिका घेत होती, तो वेडा पुन्हा पारावर येऊन बसला, प्राणायाम केले, आणि ध्यान लावले, त्यानंतर जे घडलं त्यावर विश्वास बसणे अशक्यच होत.

     त्या वेडयाचे शरीर गदागदा हळू लागले आणि काही क्षणांत तो साधनेच्या उत्तुंग पातळीवर पोहोचला, आणि थोड्याच वेळात तो जमिनीपासून 2 फूट हवेत कोणत्याही आधाराशिवाय तरंगत होता, त्याच्या संपूर्ण शरीरा भोवती एक तेजोमय वलय निर्माण झाले होते, कितीही प्रयत्न केले तरी कामाक्षी जागची हलू शकत नव्हती, फक्त डोळ्यांनी सर्व क्षण साठवत होती, जस जसे उजाडायला लागले तसतसे तो वेडा जमिनीवर आला आणि क्षणार्धात त्याचे ते तेज:पुंज्य शरीर जाऊन त्या जागी पुन्हा तोच घाणीने माखलेला वेडा होता.....

           एका क्षणात कामाक्षी भानावर आली, मी पाहिलेलं स्वप्न तर नव्हे ना? हा विचार तीच्या मनी डोकावला, पुन्हा भानावर येत ती जवळपास असलेल्या चहाच्या टपरीवर आली तिथून तिने 2 कटिंग घेतले आणि पुन्हा त्या पारावर आली एक चहा त्या वेड्याच्या पुढ्यात ठेवला तसा तो उठून बसला आणि जोरजोरात हसायला लागला, पुढच्याच क्षणी त्याने काव्य स्फुरले....

*अगर मै चाहु तो दुनिया बना दुँ,*

*अगर मन करे तो उसे कायनात से मिटा दूँ |*

*तू जो देखी रातोमे हमारी चमक,*

*साधक की है वो साधना की धमक |*

*ना रख कोई मनमे अपने उलझन रे तू,*

*ना किसीं को बता हाले दिलका रे तू ||*

हातातला चहाचा संपलेला पेला तिच्या हातात ठेवताना त्या वेड्याच्या हातात एक जळती सिगारेट तिला दिसली, ही कशी आली? पेटवली कोणी? चहा कधी प्यायला? तुम्ही नक्की कोण? नकळत तिच्या तोंडून सारे प्रश्न बाहेर आले.

तिचे प्रश्न संपायच्या पुढच्या क्षणी त्या वेड्याने कामाक्षीच्या डोळ्यात डोळे घातले, करडी नजर ती वेड्यासारखी पाहत राहिली आणि तिला दर्शन झाले ते तिच्या सद्गुरुंचे म्हणजे साक्षात धनकवडीचा योगी *श्री शंकर महाराज* 

वेड्यावर एखादा लेख लिहावा म्हणून गेले ९ दिवस ती ज्या वेड्याच्या मागे लपून त्याची सर्व दिनचर्या टिपत होती तो दुसरा तिसरा कोणी नसून *आख्या जगाला अक्कलकोट स्वामी समर्थांच्या नादाला लावणारा वेड्यांच्या बाप होता.* संपूर्ण समर्पण करीत नतमस्तक होण्याशिवाय कामक्षीच्या हातात त्या क्षणी काहीही नव्हते....

🔱*जय शंकर* 🌹🌹🙏🌹🌹

⭕🛑⭕🛑⭕🛑⭕🛑